Марина Обендерфердің тарихи отаны – Германияға көшкеніне 20 жыл уақыт болды. Қазір ол отбасымен Германияның Оснабрюк қаласында тұрады. Жайлы жұмысы, құтты қонысы бар, жақындары жанында. Алайда, оның туған өлке – Шиеліге деген сағынышы әлі басылған емес.

– Ата-анам қасиетті өлкенің қысылтаяң кездері пана, ыстықта сая болғанын үнемі айтатын. 1937 жылы әкем анасы және бауырларымен бірге Украинадан Қазақ еліне келген. Ол кезде 7 жаста болған екен. Көп ұзамай анасы нау^­қастанып, қайтыс болады. Осылайша, «Жаңатұрмыстағы» бір отбасы бауырына басқан. Анамда да осы жағдай. Олар қазақ халқының кеңпейілділігін, жомарттығы мен қонақжайлығын бізге үлгі етіп өсірді. Отбасымызда 10 баламыз. №207 мектепті тәмамдадық, әрбіріміз өмірдегі өз орнымызды таптық. 1994 жылы Шиеліге қоныс аударып, сол жақта диплом бойынша аудандық аурухананың хирургия бөлімінде жұмыс істедім. Тұрмысқа шығып, 2 баланың анасы атандым.

2000 жылдары Германия­ға көштік. Сол кездегі қимастықты еске алсам, көзіме еріксіз жас үйіріледі. Бірақ, Шиеліде әпкелерім қалды, соларға қонақтап барып тұрамын. Бұл өлкеден бізге ағайынның кіршіксіз кө­ңілі, дəм-тұз бұйырды. Ыстық естеліктердің барлығы Шие­ліммен байланысты, – дейді ­Марина.

Кейіпкеріміз әңгіме барысында ауылдағы ыстық табананның иісін, құнарлы құрт пен сөгін ерекше сағынғанын айтты. Өзі де әр жұмада бауырсақ қуырып, ет асып, отбасымен Ұлыс­тың ұлы күні – Нау­рыз мерекесін де тойлайды екен. Қазақшаға судай.

– Қызылорда десе, бүйіріміз бұрып тұрады. Соңғы рет  2006 жылы бардым. Бұ­йыртса, анам екеуміз туған елге әлі талай барамыз, – дейді Марина.