Ысарапқа жол бермейік.

Ертерек  замандаөзі  жомарт,   мейірімдібір  бай  өмірсүріпті.  Байдың   жақсылығынтуған- туысын,  көрші- қолаңы  ғанаемес,  өткен- кеткен   жолаушыларда  көп  көредіекен.   бірақ   жұртқақайырымдылық   жасаған  сайын,байдың  дәулеті  артатүседі.  Біреуге  қойберсе,   қорасындағы  қойыегіз  туады.   Байлығыжұтамақ   түгілі  артатүседі  екен.  Баекеңбір  күні  сапарлапжолға  шығады.  Қасқарайып   келе  жатсакерек,  ат  үстіндегіБаекең  қоржынан  наналып  жейді.  Солкезде  нанның  бірүзігі  жерге  түсіпкетеді.   Құмшауыт   жерекен.  Баекең  аттантүсе  салып  жерденнан  үзімін   іздейбастайды.  Қанша  қарасада  таба  алмайды.Қараңғы   түсіп  кеткесінжол  жерге   белгіқойп  кетеді.  Ертеңінекеліп   нан   үзігінжарықта  қарап   тауыпалмақшы   болады.   Ертеңінекеліп  қараса,  белгіқойылған  жерде  атбасындай  алтын  жатырекен.   Баекең: -..Жасаған  Алла,мен  онсыз  дабаймын.Бұл  алтынға  мұқтажемеспін.  Неге   мағанбердіңіз,- деген  екен. Сонда:- Сен  қанша  байболсаңда  ысарапшыл  емессің. Сараң  емессің.Бір  үзім  нанныңқиқымын  обалсынып  қайтакеліп  отырсың. Нан қиқымын  құмырсқаилеуіне  әкетті.  Ол – құмырсқаүшін  жылдың   азық.Ал  бұл  сеніңпейіліңе  берген  алғысым –деген   екенжасаған.                         Қазіргі  кезденанның   қиқымы  түгіл,қоқысқа  барсаң   үйіліп,шашылып  жатқанын  көресің. «Асатасы – нан»  дейміз  десонша  ысарапшылдыққа  жолбермейміз.  Сосын  негемынадай  болды,  негеменің  ақшам  жоқдеп   жүрмейміз.  Барлығыныңсұрауы  барын   ұмытпайық.Обалы,  сұрауы  барынбілейік.