Қазан айының да соңына таядық. Күздің ең бір көрікті һәм сұрықсыз кезі енді басталды. Күздің құдіреті неде? Осы бір мезгілдің адам жанына бөлекше әсер етуінде не сыр бар? Санада сұрақ көп. Бір анығы күз көңіл сарайымыздың айнасы. Күз – сағыныш. Күз – сезім симфониясы. Бәлкім, күз – ой-қиялымыздың құндағы. Қалай болса да, тылсымына тартар жұмбақтығы – талай ақынның ­таусылмас тақырыбына айналып қала берері анық.
Жылдың төрт мезгілі адам жанында төрт секундтай түрленіп, өзінше әсер сыйлайды. Шырқалар ән, оқылар жыр қаншама?! Мезгілдің ауысар сәті көз алдыңа алып келетін ұшқан құс, қаққан қанаттар өнер туындысына айналып, күн суығында жаныңа көктем орната да алады, сап-сары жапыраққа шомылтып, күзге де апарып тастайды. Осы бір табиғи құбылысты сазгер Нұрғиса Тілендиев «Құстар қайтып барады» деп шырқаған еді. Жылдың дәл осы мезгілінде қазақ даласын тербете әуелейтін һәм қайтқан құстарға қош айтысатын бір ән бар. Ол – қос таланттың дарынынан туған «Құстар қайтып барады» әні. Әр күз сайын біз осы әнмен көктеміне асыққан құстарды шығарып саламыз. Бұл – күздің әні. Бұл – біздің ән.

Иә, күз десе көз алдымызға жылы жаққа асыққан құстар елестейді. Бірақ қарашада алыстан ұшып жететін самырқұс деген құс бар екенін көбіміз біле бермейміз. Суыққа төзімді бұл құс Еуразияның солтүстігі мен солтүстік Америка жерінде көп кезігеді екен. Бір қызығы, біз күрең күзде жұбаныш болып келген самырқұсқа қуанбаймыз. Керісінше, кайтқан құстардың сызылтып салған мұңды әні әлі де алыстан талықсып естілетін сияқты көрінеді.