Заман дамыған сайын «ауыл да ажарынан айырылып бара  ма?» деп ойлап жүрмін. Өйткені қыдырып барған сайын қынжылып қайтамын. Бұрын үйге кіре сала сөмкелерімізді тастай салып, көрші ата-апаларға амандасып шығатын әдемі бір үрдіс болушы еді. Бүгінде оны мүлдем тоқтаттық.
Мұның себебі қазіргі «қария­лар» бізден сәлем дәметпейтін болды. Оларға барып «Ата, қалыңыз қалай? Күйлі-қуаттысыз ба?» деп сәлем беріп көріңіз, сізді атарға оғы болмайды. Өйткені ол кісілер – әлі қарттықты мойындай қойма­ған, жігіттік дәуірді қимай жүрген, тіпті әлі күнге өздерін «күйеу жігіттей» сезінетін кербез­дер. Той-томалақта бата бермек түгілі, топ­тың алдына түсіп алып селтең­деп, жас қыздарға қырын­дап, өмір жолына енді түскен жас жігіт­тер сияқты, тәйірі. Мүмкін қария­лық жасқа іліге бастаған­ның көбі Кеңес идеологиясының сойы­лын соғып, қып-қызыл бел­сенді болғаннан шығар деп ақтаймыз.
Бауыржан Момышұлы жасы үлкен қарттарды: шал, қария, ақсақал және абыз деп бөлген. Ошақ қасынан ұзап шыға алмай, түтін аңдып, үй аралап, саяси өсек айтатын – қарт-шал. Өз әулетін шашау шығармай уысында ұстап, билік жүргізген қартты қария, тұтас бір ауылдың жыртығын бүтіндеп, айдынын асырып отыр­ған қартты ақсақал деп, елдің дау-дамайын шешіп, арғы-бергі тарих­тан әңгіме қозғап, тұла бойы­на ұлттық рух, ізгі қасиеттерді молы­нан сіңірген қартты абыз деген.
Көпке топырақ шашпаймын. «Ақсақалға жарасар, аузындағы тобасы» дейтіндей абзал қария­лары­мыз баршылық. Ауыл қария­сы­мен сәнді. Күн шуақта таяққа сүйеніп, күннен көзін қолымен көлегейлеп, «Қай баласың, қара­ғым?» деген жылы сөзді естімегелі де көп болыпты-ау. Әлде, марқұм атам мен апамды сағынған көңілім қарияның құшағын аңсады ма екен? Жүгіріп келіп қойып кететін кең құшақ пен мейірлі алақанға жетер не бар шіркін!
Айман ДУАНБЕКҚЫЗЫ,
Панфилов ауданы