Мата-шүберек байлап тастаған ағаштар шіріп, өліп жатыр. Обал, аянышты. Құдайым-ау, қазақ деген табиғатқа қиянатты құптамайтын жұрт еді, тумысынан эколог еді ғой. Не үшін шүберек байлайды?

Былай екен: Бұрынғы заманда сапар өте ауыр-қауіпті шаруа болған. Көп жолаушы, межелі жеріне жетем дегенше бар ақшасын тауысып, түксіз қалатын кезі жиі болған. Жолаушы — мүсәпір деген осыдан қалған. Енді біздің халық, сол түксіз қалған сапаршы, діттеген жеріне жетіп алуына көмек болсын деп, бірер алтын ділдә, күміс теңгелерді түйіншікке байлап, ағаштарға іліп қоятын болған. Мұндай «садақа ағашын» жолаушы тез тауып алуы үшін, көзге тез шалынатын жапандағы жалғыз терекке немесе әйтеуір шөлін басуға келгенде көреді ғой, деп әдейілеп бұлақ басындағы ағашқа байлапты. Жолаушы әлгі түйіншекті бұтақтан шешіп, ішінен ақшаны алатын болған. Әне, мата байлау – ағашқа табыну емес, жолдағы адамға көмектесу үшін туған дүние еді. Кейінгілер мұны білместен теректі шүберекке байлап-матап, өлтіріп жатыр.